دریا

تا پذیرفتم گدایی بر سر کوی تو را                                  کعبه ی خود برگزیدم طاق ابروی تو را

هیچ دانی گل چرا محبوب و مطلوب من است                  چون که بر من می رساند مهدیا بوی تو را

هیچ دانی بید مجنون از چه باشد دلپذیر                          چون تداعی می نماید تار گیسوی تو را

هیچ محبوبی ندارد نازنینا در جهان                                  آن کرامات تو و آن خلق نیکوی تو را

مویه ها دارم من از فراغت روز و شب                               تا مگر آرم به کف آن عنبرین موی تو را

جلوه ای هرگز ندارد پیش من سرو و چمن                        تا تماشا کرده ام آن قد دلجوی تو را

خاطرم عمری است میجوید تو را ای نازنین                       تا مگر در خواب ببینم نازنین روی تو را

عابدی با یاد مهدی باش و یا هویی بزن                          تا ملائک بشنوند فریاد یاهوی تو را

عابدی